این دوره سفری است از قلمرو پدیدارشناسی، جایی که بدن به‌عنوان بسترِ تجربه‌ای زیسته و جنسینگی همچون پیوندی پویا میان سوژه و جهان ظاهر می‌شود، به قلمرو هستی‌شناسی، جایی که جنسینگی نه یک ویژگی زیستی یا روان‌شناختی، بلکه گسستی بنیادین در ساختار هستی مفهوم‌پردازی می‌شود. مرلو-پونتی از طریق تأمل بر ادراک اروتیک، راهی برای فهم پیوند بدن و معنا باز می‌کند، اما این مسیر در تحلیل‌های فروید و لکان، با کشف شکاف‌ها و گسست‌هایی مواجه می‌شود که فرهنگ، زبان و ناآگاه را برمی‌سازند. پرسش محوری این است: آیا جنسینگی حقیقتاً زمینه‌ای برای پیوند و انسجام است یا صرفاً بازنمایی فقدانی بنیادین که هستی انسان را تعریف می‌کند؟
در این دوره، جنسینگی نه به‌عنوان ویژگی‌ای زیستی یا امری تجربی، بلکه به‌مثابه گره‌گاهی هستی‌شناختی و شکافی در نظم دلالت‌گر بررسی می‌شود. از تحلیل فروید درباره تنش میان اصل لذت و رانۀ مرگ تا تأملات لکانی بر «بی‌نسبتیِ جنسی»، این بحث‌ها نشان می‌دهند که جنسینگی نه تنها به سوژه و میل، بلکه به مفاهیم گسترده‌تری چون اخلاق، سیاست و روابط انسانی پیوند خورده است. آیا جنسینگی، به‌عنوان «تَرَک بنیادین»، امکان تازه‌ای برای فهم ساختارهای زبانی و فرهنگی ارائه می‌دهد؟
این دوره، با ایجاد پلی میان پدیدارشناسی، هستی‌شناسی و روانکاوی، شما را به بازاندیشی در معمایی دعوت می‌کند که در قلبِ هستی و میل انسانی جای دارد. هدف، نه صرفاً ارائه چارچوبی نظری، بلکه آغاز گفت‌وگویی خلاقانه برای کشف مرزهای اندیشه است. در این مسیر، امکان‌های تازه‌ای برای تفکر درباره سوژه، دیگری، و شکاف‌هایی که زندگی و معنا را شکل می‌دهند، گشوده خواهد شد.